| |
نام شعر : چند اينجاست ، آييد، پنجره بگشاييد، اي من و دگر من ها:صد پرتو من در آب! مهتاب ، تابنده نگر ، بر لرزش برگ، انديشه من ، جاده مرگ. آنجا نيلوفرهاست، به بهشت، به خدا درهاست. اينجا ايوان ، خاموشي هوش ، پرواز روان. در باغ زمان تنها نشديم. اي سنگ و نگاه ، اي وهم و درخت ، آيا نشديم؟ من " صخره - من" ام، تو " شاخه - تو" يي. اين بام گلي، آري، اين بام گلي ، خاك است و من و پندار. و چه بود اين لكه رنگ ، اين دود سبك ؟ پروانه گذشت؟ افسانه دميد؟ ني ، اين لكه رنگ ، اين دود سبك ، پروانه نبود، من بودم و تو. افسانه نبود، ما بود و شما. |   |
