| |
نام شعر : جهنم سرگردان شب را نوشيده ام و بر اين شاخه هاي شكسته مي گريم. مرا تنها گذار اي چشم تبدار سرگردان ! مرا با رنج بودن تنها گذار. مگذار خواب وجودم را پر پر كنم. مگذار از بالش تاريك تنهايي سر بردارم و به دامن بي تار و پود روياها بياويزم. سپيدي هاي فريب روي ستون هاي بي سايه رجز مي خوانند. طلسم شكسته خوابم را بنگر بيهوده به زنجير مرواريد چشم آويخته. او را بگو تپش جهنمي مست ! او را بگو: نسيم سياه چشمانت را نوشيده ام. نوشيده ام كه پيوسته بي آرامم. جهنم سرگردان! مرا تنها گذار. |   |
