| |
نام شعر : پرهاي زمزمه مانده تا برف زمين آب شود. مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه چتر. ناتمام است درخت. زير برف است تمناي شنا كردن كاغذ در باد و فروغ تر چشم حشرات و طلوع سر غوك از افق درك حيات. مانده تا سيني ما پر شود از صحبت سنبوسه و عيد. در هوايي كه نه افزايش يك ساقه طنيني دارد و نه آواز پري مي رسد از روزن منظومه برف تشنه زمزمه ام. مانده تا مرغ سرچينه هذياني اسفند صدا بردارد. پس چه بايد بكنم من كه در لخت ترين موسم بي چهچه سال تشنه زمزمه ام؟ بهتر آن است كه برخيزيم رنگ را بردارم روي تنهايي خود نقشه مرغي بكشم. |   |
