| |
نام شعر : رو به غروب ريخته سرخ غروب جابجا بر سر سنگ. كوه خاموش است. مي خروشد رود. مانده در دامن دشت خرمني رنگ كبود. سايه آميخته با سايه. سنگ با سنگ گرفته پيوند. روز فرسوده به ره مي گذرد. جلوه گر آمده در چشمانش نقش اندوه پي يك لبخند. جغد بر كنگره ها مي خواند. لاشخورها، سنگين، از هوا، تك تك ، آيند فرود: لاشه اي مانده به دشت كنده منقار ز جا چشمانش، زير پيشاني او مانده دو گود كبود. تيرگي مي آيد. دشت مي گيرد آرام. قصه رنگي روز مي رود رو به تمام. شاخه ها پژمرده است. سنگ ها افسرده است. رود مي نالد. جغد مي خواند. غم بياويخته با رنگ غروب. مي تراود ز لبم قصه سرد: دلم افسرده در اين تنگ غروب. |   |
